نکیسا چون ز شاه آتش برانگیخت

به استادی نوائی کرد بر کار

3

ز ترکیب ملک برد آن خلل را

4

ببخاشی ای صنم بر عذرخواهی

5

گر از حکم تو روزی سر کشیدم

6

گرفتم هر چه من کردم گناهست

پشیمانم زهر بادی که خوردم

قلم در حرف کش بی آبیم را

ازین پس سر ز پایت برندارم

کنم در خانه یک چشم جایت

سگم وز سگ بتر پنهان نگویم

نصیب من ز تو در جمله هستی

اگر محروم شد گوش از سلامت

در این تب گرچه بر نارم فغانی

ز تو پرسش مرا امید خامست

نداری دل که آیی برکنارم

نمائی کز غمت غمناکم ای جان

اگر تو راضیی کاین دل خرابست

تو بر من تا توانی ناز میساز

منم عاشق مرا غم سازگار است

تو گر سازی وگرنه من برانم

مرا گر نیست دیدار تو روزی

اگر من جان دهم در مهربانی

اگر من برنخوردم از نکوئی

تو دایم مان که صحبت جاودان نیست

ز تو بی روزیم خوانند و گویم

مرا گر روز و روزی رفت بر باد

چو بر زد باربد بر خشک رودی

دل شیرین بدان گرمی برافروخت

چنان فریاد کرد آن سرو آزاد

شهنشه چون شنید آواز شیرین

در آن پرده که شیرین ساختی ساز

چو شخصی کو بکوهی راز گوید

ازین سو مه ترانه بر کشیده

چو از سوز دو عاشق آه برخاست

ملک فرمود تا شاپور حالی

بر آن آواز خرگاهی پر از جوش

در آمد در زمان شاپور هشیار

اگر چه کار خسرو می‌شد از دست

پس آنگه گفت کین آواز دلسوز