بازکشت به آکادمی
شعر اول دفتر به نام ایزد دانا از سعدی

ابومحمّد مُشرف الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف متخلص به سعدی، شاعر و نویسنده شعرهای فارسی است. اهل ادب به این شاعر بزرگ ایرانی، لقب «استاد سخن»، «شیخ اجل»، پادشاه سخن و حتی به صورت مطلق لقب استاد داده اند. سعدی تحصیلات خود را در نظامیه بغداد گذرانده است. نظامیه بغداد از مهمترین مراکز علم و دانش جهان اسلام در آن زمان به شمار می‌آمد.

غزل شماره 1 سعدی

سعدی در سال 606 قمری برابر با 1210 میلادی، در شیراز چشم به جهان گشوده است. برخی از صاحب نظران تولد سعدی بزرگ را حدود سال ۵۸۵ هجری قمری می‌دانند.

شعر اول دفتر به نام ایزد دانا از سعدی

اول دفتر به نام ایزد دانا صانع پروردگار حی توانا
اکبر و اعظم، خدای عالم و آدم صورت خوب آفرید و سیرت زیبا
از در بخشندگی و بنده‌نوازی مرغ هوا را نصیب و ماهی دریا
قسمت خود می‌خورند مُنعِم و درویش روزی خود می‌برند پشّه و عَنقا
حاجت موری به علم غیب بداند در بن چاهی به زیر صخرهٔ صَمّا
جانور از نطفه می‌کند، شکر از نی برگِ تر از چوب خشک و چشمه ز خارا
شربت نوش آفرید از مگس نحل نخل تناور کند ز دانهٔ خرما
از همگان بی‌نیاز و بر همه مشفق از همه عالم نهان و بر همه پیدا
پرتو نور سرادقات جلالش از عظمت، ماورای فکرت دانا
خود نه زبان در دهان عارف مدهوش حمد و ثنا می‌کند که موی بر اعضا
هر که نداند سپاس نعمت امروز حیف خورد بر نصیب رحمت فردا
بار خدایا مهیمنی و مدبر وز همه عیبی مقدسی و مبرا
ما نتوانیم حق حمد تو گفتن با همه کروبیان عالم بالا
سعدی از آنجا که فهم اوست سخن گفت ور نه کمال تو، وهم کی رسد آنجا؟
 
 

 

نصب برنامه nTirApp
افزودن به Home Screen