بازکشت به آکادمی
شعر در راه زندگانی از شهریار

سید محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار، شاعر برجسته ایرانی بود. شهریار در یک خانواده با اصالت بستان آبادی از روستای خُشکِناب، در 11 دی سال 1285 در تبریز چشم به جهان گشود.
شهریار به دلیل بیماری در بیمارستان امام خمینی تبریز بستری و سپس در بیمارستان مهر تهران بستری شد. شهریار شاعر نامدار ایرانی، در تاریخ 27 شهریور سال 1367 خورشیدی، در سن 81 سالگی دار فانی را وداع گفت.

شعر در راه زندگانی از شهریار
شهریار قبل از مرگش وصیت کرده بود که او را در مقبرة الشعرای تبریز، به خاک بسپارند. 27 شهریور را به واسطهٔ روز درگذشت او «روز شعر و ادب ملی» نامیده اند.
بیت زیر، که از آخرین سروده های وی است، بر روی سنگ قبر او حک شده است:

نقش مزار من کنید این دو سخن که شهریار        با غم عشق زاده و با غم عشق داده جان

سید محمدحسین بهجت تبریزی، به زبان های فارسی و ترکی آذربایجانی شعر سروده است.

شعر در راه زندگانی از شهریار

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را

نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را

کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم

به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را

به یاد یار دیرین کاروان‌ گم‌ کرده را مانم

که شب در خواب بیند همرهان کاروانی را

بهاری بود و ما را هم شبابی و شکر خوابی

چه غفلت داشتیم ای گل شبیخون خزانی را

چه بیداری تلخی بود از خواب خوش مستی

که در کامم به زهر آلود شهد شادمانی را

سخن با من نمی گوئی الا ای همزبان دل

خدایا با که گویم شکوه بی همزبانی را

نسیم زلف جانان کو که چون برگ خزان دیده

به پای سرو خود دارم هوای جانفشانی را

به چشم آسمانی گردشی داری بلای جان

خدا را بر مگردان این بلای آسمانی را

نمیری شهریار از شعر شیرین روان گفتن

که از آب بقا جویند عمر جاودانی را

منبع

شما می‌توانید با مراجعه به بخش تاریخ و ادبیات آکادمی انتیراپ با تاریخ و ادبیات ایرانی، مناسبت ها، شاعرها، شعرهای زیبای ایرانی آشنا شوید.

سامانه آنلاین حمل و نقل بین المللی انتیراپ  

 

نصب برنامه nTirApp
افزودن به Home Screen